#SimpolQuicks
Sabado ng gabi sa Barangay Maligaya. Maingay. Magulo. Puno ng buhay — o ‘yun ang akala ng lahat. Sa kabilang bahay, may bumibirit ng “My Heart Will Go On” na parang final round ng singing contest. Sa kanto, may pila sa isawan, bawat usok ng ihaw parang paalala ng simpleng ligaya. Pero sa isang maliit na kwarto, may isang binatilyo — si Migs, 17, gamer at TikTokerist — nakababad sa screen, sa digital na mundo kung saan siya mas komportable. Doon lang siya “alive.” Sa laro. Sa likes. Sa comments.
Then suddenly — TOKTOKTOK! Malalakas, sunod-sunod, tila may urgency.
“Mga kabarangay!” sigaw ni Tanod Lino, may plakard at eco-bag giveaways sa likod, pero mas matapang ang boses niya kaysa sa anumang props. “Earth Hour na po! Isang oras lang. Patayin natin ang ilaw para sa planeta. Para sa atin!”
Sa loob ng bahay, nagtaas agad ng kilay si Tita Lorna. Katatapos lang niyang maligo, at pawis na siya agad sa harap ng bentilador. “Ano ‘to, brownout? Diyos ko, Lino, summer ngayon! Seryoso ba ‘to?” tanong niya, pero may halong inis at takot — takot mawalan ng kontrol kahit saglit.
Sa kabilang banda, si Migs, focused pa rin sa game. “Wait lang, lods. Mid-game eh. Sayang ‘yung rank!” Halatang inis, disconnected, hindi makapaniwalang kailangan niyang huminto kahit saglit.
“Eh paano ‘tong tindahan ko?” sigaw ni Aling Baby mula sa tindahan. “Di ko makikita sukli ng suki ko kung walang ilaw! Paano na kita, Lino? Baka malugi pa ako!”
Pero si Tanod Lino — hindi siya bumitaw. Hindi siya nagsermon. Wala siyang dala kundi paniniwala. “Isang oras lang. Hindi ito tungkol sa ilaw lang. Tayo ‘to. Para maalala natin na minsan, mas mahalaga ang paghinto kaysa pagpapatuloy.”
At sa isang paraang mahirap ipaliwanag, isa-isa silang napapayag. Hindi dahil sa eco-bag. Hindi dahil napilitan. Kundi dahil may bahagi sa kanila na napagod na rin — sa ingay, sa paulit-ulit, sa mundong parang walang pahinga.
8:30 p.m. Click. Isa-isang namatay ang mga ilaw. At sa biglang pagdilim, may ibang liwanag na lumitaw.
Tahimik.
Walang TV. Walang ugong ng bentilador. Wala ring liwanag mula sa cellphone screen. Sa gitna ng kalsada, isang kandila lang ang naiwan — naglalabas ng mahina pero taos-pusong liwanag. At sa katahimikan, may bumalik. Hindi kuryente. Kundi presensya.
“Grabe,” bulong ni Tita Lorna, nakatitig sa madilim na langit. “Parang 90s ulit… Noong wala pang mga notifications. Noong ang tanging ‘buzz’ lang ay ‘yung kapitbahay mong may bagong tsismis.”
Si RJ, 28, corporate slave na ilang buwan nang hindi nakakatulog nang maayos, naupo sa bangketa. Tahimik. Walang iniisip. “Di ko na maalala kung kailan huling beses akong tumingin sa langit,” sabi niya, habang hawak-hawak ang papel cup ng kape na malamig na. Pero sa gabing ‘yon, parang sa wakas, mainit ulit ang pakiramdam niya.
Lumabas si Migs, may hawak na kandila. Walang headset, walang game, walang filter. “Lods… ang dami palang stars IRL. Akala ko filter lang ‘yun sa TikTok,” mahina niyang sabi. At sa mata niyang laging nakatutok sa screen, may kislap na hindi galing sa pixels, kundi sa totoong langit.
“Tara, kwentuhan muna tayo habang wala pang ilaw,” aya ni Aling Baby. “Parang camping lang, pero mas totoo.”
Nagtipon sila. Walang plano. Walang script. Pero puno ng damdamin. Si Tita Lorna, ibinida ang mga halaman niyang halos isuko na niya, pero nabuhay sa dasal at tsaa. Si RJ, nakatawa habang nagkukwento ng mga kalokohan niya noong college — una niyang kwento na hindi tungkol sa deadline o trabaho. Si Migs, nakinig. Tahimik lang, pero kitang-kita ang pagbabago. Parang may parte sa kanya na ngayon pa lang nagising. At si Aling Baby? Namigay ng libreng ice candy. “Sayang, matutunaw din. Ibigay na lang sa mga batang gising pa.”
Nang bumalik ang ilaw, hindi sila bumalik sa loob agad. Parang hindi na sila handa. Parang, kahit saglit lang, naging mas magaan ang pakiramdam. Hindi dahil sa dilim. Kundi dahil sa liwanag na ibinigay ng katahimikan.
Mga aral mula sa isang gabing akala nila’y walang kwenta:
“One hour off can turn into lifelong habits.” Minsan, ‘yung mga simpleng hakbang — ‘yung sineryoso mong “isang oras lang” — iyon pa ang nagiging simula ng totoong pagbabago.
“Earth Hour isn’t just about the Earth — it’s about reconnecting.” Sa pagpatay ng ilaw, may nabubuhay na koneksyon. Hindi lang sa paligid. Kundi sa sarili.
“Pahinga rin, ‘wag puro plug-in.” Hindi mo kailangan ng signal para makaramdam. Minsan, ang pinaka-klarong moment mo ay ‘yung wala kang hawak kundi sarili mo, at mga taong dati akala mo background noise lang.
At sa huli, mula sa batang laging nasa screen, lumabas ang pinaka-totoong linya ng gabi: “Akala ko boring ang Earth Hour… pero ‘yon pala, nakaka-on ng puso.”
***
Editor’s Note: #SimpolQuicks features quick laughs, deep realizations, feel-good moments, and easy-to-digest stories contributed by our Simpol Pips that fit right into your busy day. This story is a work of fiction, crafted for reading pleasure and reflection, designed to make you pause, smile, and think for a moment.
